آبادان بر بلندی نشسته،می‌خواند
و به افتخار ترکمن قالی می‌بافد
بر کوهپایه‌ها،رد پای گورخران
و در خانه‌ی کوچکترین برادر
گلی قرمز بر قالی
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
گل من،گلی که ماهی یک قالی می‌بافد
و کناره‌ی قالی‌اس،جای ده سرانگشت اوست
در میان گلها،به لاله می‌ماند
به قرمزدانه می‌ماند
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
پی نوشت: این شعر از مجموعه لالایی‌ها است که از منطقه ترکمن انتخاب شده است. آذرپاد،حسن و حشمتی رضوی،فضل الله.«فرشنامه ایران»،مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی(پژوهشگاه)،تهران 1372به نقل از بداغی،ذبیح الله.«نیاز جان و فرش ترکمن»،انتشارات فرهنگان.
- ۰ نظر
- ۲۰ فروردين ۹۲ ، ۰۲:۲۳
