ای رنگرز بزرگ عالم
صنعتگر جن و دیو و آدم
گویند که سرخ وآبی و زرد
دررنگ بود دوای هردرد
این هر سه توکرده ای پدیدار
در روناس و نیل و برگ هردار
روناس تو قرمزی است زیبا
زینت گرنقش و فرش و دیبا
بس زرد که کرده ای تو پنهان
در برگ گیاه های الوان
نیل تو که هست آبی نغز
با زرد گیاه، میدهد سبز
این هرسه که رنگهای اصلی است
در دفتررنگ های فصلی است
ترکیب نموده ای بسی رنگ
در جانورو گیاه و هر سنگ
لعل و شبق و زمرد و یشم
گردد خیره زدیدنش چشم
قرقاول و کبک و ببر و طاووس
بارنگ تو بر فلک زند کوس
با زرد تو ای جناب باری
گنجشک حقیر، شد قناری
در جفت بلوط و پوست گردو
صد رنگ نهاده ای چو جادو
در پوست انار یکه و فرد
از سرخ و سیاه هست تا زرد
در کرم ضعیف ناتوانی
هشتی به ودیعت ارغوانی
قرمزدانه است نام آن کرم
یک گندم و بیش باشدش جرم
اما در رنگ فرش و قالی
خود دنیایی است فرد و عالی
تا رنگ پذیرد هر سپیدی
دندانه زاج آفریدی
در وصلت رنگ و پشم چون عاج
دلال محبت است این زاج
پس پایه ی آفرینش رنگ
نرمی گیاه و سختی سنگ
وین بوالعجب اندر این نمایش
جان مایه رنگ آب و آتش
مارا تو به هر طرف کشاندی
هر روز به مشغلی نشاندی
یک روز بز و الاغ تعلیف
یک روز کتاب و درس و تالیف
امروز که پیری است و سستی
رنگم کردی به چیره دستی
باعشق به رنگ زنده ام من
این هم کلکی زتوست، ذوالمن
شعر از زنده یاد عباس سیاحی
- ۱ نظر
- ۲۵ دی ۹۶ ، ۰۰:۱۰
