میرزاCarpet

دار قالی آویزان است

          ماهی کوچک حوض در درونش زندان

                              کودک خسته راه در درونش بی باک

گل نیلوفر من در میانش پنهان

           اسب تک شاخ سفید با سوارش همراه

                            پری خسته ی شب در میان یک تاب

شب و مهتاب بسی غمگینند

              در غم ســـردی خود میـــــمیرنـد

                                    صبح امید بسی زود رسید

مریم واحمد و صد کودک ناز گله را می رانند

                     لیلی عاشق شب عشق خود را بیند

                                و به عشق و سخن عشق دلان بسپارند

غم واندوه بسی نزدیک است

                 لیک در غم عشق آنها نقطه ای بیرنگ است

                                                  کودکان در راهند

مهدی و حامد و عباس و کریم همگی می خندند

                        لیک با لیلی دیوانه شب همگی در جنگند

حال امید کجاست ؟

        عاشق عشق کجاست ؟

                      لیلی خسته شب حال در کوچه رهاست !!!

دار قالی همچنان پر پیچ است

                     عشـــق آغـــاز بــلا ســت

                         عاشق خسته ما در تب و تاب بلاست

همچنان می بافد دخترک قالی را

              هر چه را می پاشد غم واندوه وفغان

لحظه ها در گذرند

            اسب ها در سفرند

                         یار او هم رفتست

لیلی شب تک و تنها ماندست

                 همه جا پاییز است

 دگر از مریم و احمد و عباس و کریم

                 پاسخی نیست که ماها شنویم

                           دگر از ماهی حوض جسدی تک ماندست

حال آزاد و رهاست

                  زندگی این رنگ است

                                       دار قالی گفته ست

زندگی صد رنگ است

شعر از مرید درویش (صنم) از وبلاگ صدای سخن عشق