میرزاCarpet

بنوش از من کمی با قند
می چسبد!
بکن قاشق درون حلق من
هم می خورم با شعر
کمی سر می روم بر روی قالی
تا تهی گردم
گل قالی مرا می نوشد
از نو جان تازه می گیرد
مسافر می شوم بر روی طرح فرش ایرانی
نگاه دختری می خندد و
آگاه می گردد
غرور آریایی را
درون استکان لب پر چینی
هوا عطری به شعر چای می بخشد
و تبخیر از نو آغازی درون من
بزن بر لب که قند
از شعر لبریز است
بنوش از من
دوباره مست می گردم
گلوی تازه ات را
باز می گردم.

شعر از فرزاد تبریزچی