نوک انگشت‌هایت زخم می‌کارند قالی را
بکش برگونه هایت این جنون پرتقالی را
تو در پستوی این رج‌ها عروس شهر تب ریزی
که با تور سرت گسترده‌ای فرش خیالی را
بهار نارس نارنج هایت رو به خورشیدند
و با خود عهد می‌بندی بهار احتمالی را
درختی سبز خواهد شد پس از این ماجرا دختر!
درختی سروتر از قامت این چند سالی را
بگسترد فرشی ز دیبای چین
که گفتی مگر آسمان شد زمین
بـــیـــا بنگــر رخ زیبــای قـــالــی
هنـــر پیداســـت در سیــمای قــالی
چو باغــــی خــــرم و سبـز و دل آرا
شــــده آذین همه گـــل‌هــای قالی
طبیعـــت را کنــــد خورشیـــد زیبـا
دل و دیــــده چمـــن آرای قـــالـی
در آن بشــــــکفته گـــل‌های اقاقی
همـــه شـــور اســت سرتا پای قالی
زخـــون دل همـــاره جـــویبـــاری
به جـــریان اســـت در رگ‌های قالی
نشد آســــان پدید این گوهــر دسـت
بیفشـــــانید زر در پــــای قـــالــی
الـهـی مـدد کــن زنـور برفـروزیـــم
چـراغ هنــر را زنــار گــذشــــتـــه
بیایـیــد بــاز آوریــمش به گــلـــزار
گــــل قالـی زرنــگار گـــذشــــتـه
بیاییـــد ای چیــــره دستان خـــلاق
به بــــاغ آوریـــمش بهــــار گذشته
به لطــــف و به فضــــل خدای توانا
تـوانش دهیـــم از تبار گـــذشتــــه
جوانــــا گـــره زن به قالــــی امروز
ز طــــرح نوینـــی به تـــار گـذشته
به رنگ و به طــرح و به زیبایی بافـت
بیفــــزا به میـــــزان کار گذشـــته
الهــــی تو هـــم به حق محمّد (ص)
بر این ســـکه میزن عیــــار گذشته
گیس دل را بر سر دار کردم
منت ندارد قالی تنهاییی ام
در شکارگاهت صید می شوم
هر رج که بی آیینه
شانه می زنی
پریشانیم
افشان که بافتی وماهی در هم
زیبا شدم
واگویه نفس گرفت هراتیم
اما.............
گل ها و بوته ها مرا در سکوت فرو می برند
در نقش لاکی گم می کنند
قلبم ریش ریش
آهار می شود
فرش جهاز مادر
با قافله افکار به چین می رود
بخت با قالیچه ماشینی به خانه می آید
مادر
رد پای تو بر پهن دشت اندیشه من
نقش گل سرخی است
به دار قالی
دار قالی پیرزن قالی باف
که گره می زندش سخت به پود
و با
پینه دستش میزند چنگ به تار
