قلب من قالی خداست
تاروپودش از پر فرشته هاست
پهن کرده او دل مرا
در اتاق کوچکی در آسمان خراش آفتاب
برق می زند
قالی قشنگ و نو نوار من
از تلاش آفتاب
شب که
می شود خدا
روی قالی دلم
راه می رود
ذوق می کنم گریه می کنم
اشک من ستاره می شود
هر ستاره ای به سمت ماه میرود
یک شبی حواس من نبود
ریخت روی قالی دلم
شیشه ای مرکب سیاه
سال هاست مانده جای آن
جای لکه های اشتباه
نوک انگشت‌هایت زخم می‌کارند قالی را
بکش برگونه هایت این جنون پرتقالی را
تو در پستوی این رج‌ها عروس شهر تب ریزی
که با تور سرت گسترده‌ای فرش خیالی را
بهار نارس نارنج هایت رو به خورشیدند
و با خود عهد می‌بندی بهار احتمالی را
درختی سبز خواهد شد پس از این ماجرا دختر!
درختی سروتر از قامت این چند سالی را
بگسترد فرشی ز دیبای چین
که گفتی مگر آسمان شد زمین
بـــیـــا بنگــر رخ زیبــای قـــالــی
هنـــر پیداســـت در سیــمای قــالی
چو باغــــی خــــرم و سبـز و دل آرا
شــــده آذین همه گـــل‌هــای قالی
طبیعـــت را کنــــد خورشیـــد زیبـا
دل و دیــــده چمـــن آرای قـــالـی
در آن بشــــــکفته گـــل‌های اقاقی
همـــه شـــور اســت سرتا پای قالی
زخـــون دل همـــاره جـــویبـــاری
به جـــریان اســـت در رگ‌های قالی
نشد آســــان پدید این گوهــر دسـت
بیفشـــــانید زر در پــــای قـــالــی
الـهـی مـدد کــن زنـور برفـروزیـــم
چـراغ هنــر را زنــار گــذشــــتـــه
بیایـیــد بــاز آوریــمش به گــلـــزار
گــــل قالـی زرنــگار گـــذشــــتـه
بیاییـــد ای چیــــره دستان خـــلاق
به بــــاغ آوریـــمش بهــــار گذشته
به لطــــف و به فضــــل خدای توانا
تـوانش دهیـــم از تبار گـــذشتــــه
جوانــــا گـــره زن به قالــــی امروز
ز طــــرح نوینـــی به تـــار گـذشته
به رنگ و به طــرح و به زیبایی بافـت
بیفــــزا به میـــــزان کار گذشـــته
الهــــی تو هـــم به حق محمّد (ص)
بر این ســـکه میزن عیــــار گذشته
گیس دل را بر سر دار کردم
منت ندارد قالی تنهاییی ام
در شکارگاهت صید می شوم
هر رج که بی آیینه
شانه می زنی
پریشانیم
افشان که بافتی وماهی در هم
زیبا شدم
واگویه نفس گرفت هراتیم
اما.............
گل ها و بوته ها مرا در سکوت فرو می برند
در نقش لاکی گم می کنند
قلبم ریش ریش
آهار می شود
فرش جهاز مادر
با قافله افکار به چین می رود
بخت با قالیچه ماشینی به خانه می آید
مادر
رد پای تو بر پهن دشت اندیشه من
نقش گل سرخی است
به دار قالی
دار قالی پیرزن قالی باف
که گره می زندش سخت به پود
و با
پینه دستش میزند چنگ به تار
با لهجه کرمانی
بشین ور بیخ دار قالی دلت می شه اَ غصه خالی
( بنشین گوشه دار قالی دلت از غصه خالی می شود)
بدستش کلوزار گرفته وَر او یِتِ دستش یه پاکی
( به دستش کلوزار گرفته، به دست دیگرش یک پاکی (کلوزار و پاکی= ابزار قالیبافی) )
دُختو اَ بَسکی خسه بوده خوابش برده پا دار قالی
(دخترک آنقدر خسته بوده که کنار دارقالی خوابش برده)
گلی رِ اَ رو قالی کنده می ده به یارو یِواشی
( گلی که از روی دار قالی چیده را یواشکی به پسرک می دهد)
بته جیغه یَم اَدواسر می پوده ور رو تارقالی
( ( بته و جیغه= شکل نقشهای قالی )و باز هم بته جیغه را روی تار های قالی می بافد)
ایقَ دلش غصه داره نقش می خونه با خوشالی
(اینقدر دلش غصه دارد که با خوشحالی نقش می خواند!)
فِقَ را می بره یه آواز وَشِت می خونه تا بیایی :
(فقط یک آواز بلد است(که همان نقش قالی است) برای تو می خواند تا بیایی )
قالی
زندگی ام رنگین بود
سرخ و سبز و آبی
بافته ام آنرا با دل تنگی
گره هایش روشن
تارهایش از غم
پودش از یکرنگی
قالیم زیبا بود
انتظارم خشکید
چشم هایم به در استقبال
تا ابد گریان ماند
وکسی قصد خریدش...هرگز
قالی من پوسید
قیمتش ارزان شد
و کسی باز نیامد افسوس
قصد آن دارم تا
قالی ام را تنها
ته دریای فنا
دور اندازم دور
و دگر قالی احساس نبافم هرگز...!
