میرزاCarpet

ای‌ که‌ تو پرسی‌ ز من‌ و حال‌ من‌
 قالی‌ من‌ قصه‌ی‌ احوال‌ من‌

 آنچه‌ حدیث‌ غم‌ پنهان‌ ماست‌
قالی‌ خوش‌ منظر کرمان‌ ماست‌

 قالی‌ ما گلشن‌ جان‌ و دل‌ است‌
کاین‌ همه‌ آوازه‌ از آن‌ حاصل‌ است‌

 تار غنا پود وفا و صفا
بافته‌ شد در هم‌ و شد فرش‌ ما
نرم‌ ترک‌ گام‌ بنه‌ بر سرش
‌ حیف‌ ببازی‌ تو به‌ سیم‌ و زرش‌

 قالی‌ ما گنج‌ قناعت‌ بود
ثروتی‌ از عز و مناعت‌ بود

 نقش‌ بدیعی‌ که‌ به‌ قالی‌ ماست‌
گلبنی‌ از همت‌ عالی‌ ماست‌

 گلشن‌ آن‌ باغ‌ گل‌ آرزو
این‌ همه‌ سکر آور و خوشرنگ‌ و بو

 غنچه‌ی‌ آن‌ زندگی‌ ناتمام
‌ کان‌ شده‌ پرپر سر هر کوی‌ و بام‌

 لحظه‌ای‌ آرام‌ نگر بر گلش‌
نیک‌ ببین‌ نسترن‌ و سنبلش‌

 نرگس‌ آن‌ گر ز تو دل‌ می‌برد
روشنی‌ از دیده‌ی‌ من‌ می‌خرد

 یاسمنش‌ را بنگر یار من‌
یاد کن‌ از کودک‌ بیمار من‌

 سبزه‌ی‌ آن‌ سبزه‌ی‌ شوق‌ و امید
شوق‌ و امیدی‌ که‌ به‌ خون‌ در تپید

 بید معلق‌ به‌ میان‌ چمن‌
آیت‌ بر گشتگی‌ بخت‌ من‌

 این‌ همه‌ برگ‌ و بر شاد و خوشاب‌
از سر سرچشمه‌ی‌ دل‌ خورده‌ آب‌

 چهره‌ی‌ آن‌ چهر خوشاب‌ من‌ است‌
باغ‌ جوانی‌ و شباب‌ من‌ است‌
سرخی‌ متنش‌ همه‌ خوناب‌ دل‌
هست‌ نشان‌ از تب‌ و از تاب‌ دل‌

 ای‌ که‌ نداری‌ خبر از چون‌ و چند
خنده‌ی‌ گل‌هاش‌ مرا زهر خند

 قالی‌ من‌ قصه‌ی‌ اندوه‌ من‌
 گوشه‌ای‌ از مشکل‌ انبوه‌ من‌

 چانه‌ مزن‌ بیش‌ خریدار آن‌ !
سرد مکن‌ گرمی‌ بازار ان‌

 قالی‌ من‌ سفره‌ی‌ نان‌ من‌ است‌
قوّت‌ تن‌ و قوت‌ جان‌ من‌ است‌

 آب‌ حیاتی‌ است‌ به‌ شریان‌ من‌
نام‌ و نشانی‌ است‌ ز کرمان‌ من‌

 زحمت‌ بافندگیم‌ پیر کرد
ناخوشیم‌ زار و زمین‌گیر کرد

 آذر و تیر و دی‌ و اردیبهشت‌
فرش‌ ببافم‌ ز صفا چون‌ بهشت‌

 بس‌ که‌ نشستم‌ به‌ سر دار فرش
‌ سوخت‌ برایم‌ دل‌ تب‌دار فرش‌

 دست‌ مرا بین‌ که‌ چه‌ تابیده‌ است‌ !
پای‌ کج‌ این‌ گونه‌ کسی‌ دیده‌ است‌ ؟

 عمر به‌ جان‌ کندن‌ پایان‌ برم‌
تا که‌ چنین‌ طرفه‌ ببار آورم‌

 نقشه‌ی‌ «عباسی‌ »   آن‌ دلنشین‌
«خوشه‌ی‌ انگوری‌ » آن‌ آتشین‌

 شهره‌ شده‌ نقشه‌ی‌ «قرانی‌ » اش‌
«بوته‌ » و «صرام‌ » و «حسنخانی‌ » اش‌

 گر ز غمم‌ خلق‌ به‌ رنج‌ آورم
‌ لیک‌ ترا گنج‌ «ترنج‌ » آورم‌

 نقش‌ «درختیش‌ » ببین‌ کاین‌ چنین
‌ گوی‌ سبق‌ برده‌ ز دیبای‌ چین‌

 کبک‌ ببین‌ در چمن‌ «سبزه‌ کار»
زد «چمنی‌ » گنج‌ زمرد کنار

 فصل‌ بهار است‌ به‌ قالی‌ عیان
‌ لیک‌ زده‌ خیمه‌ به‌ عمرم‌ خزان‌

 گرچه‌ بسی‌ خون‌ جگر خورده‌ ام‌
حال‌ نه‌ دلتنگ‌ و نه‌ افسرده‌ ام‌

 شاد از آنم‌ که‌ بود فرش‌ ما
نقش‌گر زندگی‌ و نقش‌ ما

 رنج‌ و هنر را به‌ هم‌ آغشته‌ ام‌
گل‌ به‌ گلستان‌ جهان‌ کشته‌ ام‌

 باغ‌ دل‌ فرش‌ بود ماندنی‌
قصه‌ی‌ جان‌ کندن‌ من‌ خواندنی‌

 قالی‌ کرمان‌ من‌ این‌ مهد عشق‌
شور شرف‌ ، شعر صفا، شهد عشق‌

 صبر گره‌ خورده‌ به‌ شیرازه‌اش‌
گشته‌ «جهان‌ » مست‌ ز آوازه‌اش‌

 حال‌ که‌ خواندی‌ تو از آن‌ نقش‌ من‌
در خور و ارزانی‌ تو فرش‌ من‌

 شاد نشین‌ بر سرش‌ ، آرام‌ گیر
از گذر دور جهان‌ کام‌ گیر

 بی‌ خبر از زحمت‌ بافندگی‌
شهد بنوش‌ و گذران‌ زندگی

شعر از بانو فاطمه جهانگرد (جهان کرمانی)