میرزاCarpet

مو(من)قالی‌بافم و قالی می‌بافم‌

شیرین و شیرین‌کار و ظریف بافم‌

مو قالی‌بافم از برای یارم‌

تا روش(رویش)نشینه گل بی‌خارم‌

یکی سبز،عنابی پهلوش،یکی سبز

گلی روش،عنابی پهلوش،یکی سبز

بی‌تو دل زارم چقدر تنگه‌

زودی بیو(بیا)مگر دلت سنگه‌

زینت جازی(جهازی)عروسمون‌

قالی قشنگ و گل صد رنگه‌

یکی سبز،عنابی پهلوش،یکی سبز

گلی روش،عنابی پهلوش،یکی سبز

پی نوشت: شعر فوق به نام«دختر قالی‌باف»معروف است که در دستگاه ماهور به‌ صورت جمعی با«ترجیع‌بند»«یکی سبز»خوانده می‌شود.این ترانه که در مناطق بلوچ‌نشین خراسان رواج دارد برای قالیچه‌های معروف به«قالیچه‌ جهیزی»است.

این‌گونه قالیچه‌ها را دختران«دم بخت»به عنوان بخشی از جهیزیه خود می‌بافند تا به خانه بخت ببرند. تنها فرق آن با دیگر قالیچه‌ها، پیوند عاطفی بافنده‌ با کار و نتیجه کارش است، که تلاش می‌کند تا مواد اولیه آن را از بهترین نوع‌ انتخاب کند و ترکیب رنگ‌ها و نگاره‌هایش پیامی از امید و آرزوهایش برای‌ زندگی فردا باشد و برای شریک زندگی او که باید از راه برسد و با کمک او آینده‌ خود را بنیان نهد. نقل از فرشنامه ایران. حسن آذرپاد و فضل الله حشمتی رضوی. ص 371