" ببافم با دل تنگ ... دو تا قالی هفت رنگ ... ریشه ریشه ... تخته تخته ... "
دیشب خون بالا آورد . صورتش زرد شده بود . با التماس به دستم نگاه کرد و
گفت : این قالی جهاز تو اگه تموم شه دیگه میتونم با خیال راحت سرمو بذارم
زمین ...
کاش این قالی هیچ وقت تموم نشه ...
" الهی من شوم دستمال دستت ... که هر دم پاک کنی چشمان مستت ... از آن روزی که رفتن شد خیالت ... شدم گریان و نالیدم به حالت ... "
انگار خون توی دستام خشکیده..سر انگشتام با ضرب آهنگ چاقو به دار قالی ذوغ ذوغ میکنه..
بدنم مثل یه شاخه چوب خشکیده ..بدنمو میکشم و یه تکونی بهش میدم..
دنیام شده تار و پودهای دار قالی و نخ های ابریشم قشنگش..ولی با وجود این قشنگیش هم باز عقم میگیره..
همدمم یه چاقوی سرخمه قالیه..
همدمی که بعضی وقتها سهلاً میره رو انگشتم و خون میزنه بیرون..میخوام پا شم ولی یاد صاحب کار می افتم..
تا این نقشه تموم نشه از پول خبری نیست..
یه رج رو تموم می کنم..خون رو انگشتم مونده و خشک شده..بلند میشم و میرم دراز میکشم
بدنمو رو یه لایه حصیر سنگی پهن میکنم..همینشم خستگیمو از تن بدر میکنه
از دور به دار قالی و نرمیش نگاه میکنم..اشک تو چشام حلقه میزنه..
انصاف نیست قالی ابریشمی ببافم و بعدش رو حصیر بخوابم....
انصاف نیست ...........
گل‌های قالی با این که خار ندارند، اغلب مردم با کفش روی آن‌ها پا می‌گذارند.
بیا با هم قالی زندگی را ببافیم،بی حاشیه.تو تار باش و بگذار همواره بر ایستادگی ات اطمینان داشته باشم. من پود باشم تا وقتی خدایمان برای محکم کردن گره ها شانه می زد، این من باشم که ضرب شانه ها را تحمل می کنم.
بیا محکم بر هم گره بخوریم. بیا نگذاریم هر کس و نا کسی پا بر روی قالی مان بگذارد...من از قالی های خاک گرفته بیزارم...
این دل ما چنان گرد و غباری گرفته که از تایدو ریکا گرفته تا انواع جوهر
نمک ها تاثیری بر سفیدی و زلالیش ندارند.نقش این قالی راکه خیره می شوم
عجیب محوش می شوم که این دل کجا و قالی کجا. چنان طرح و رنگ را کنار هم
گذاشته اند که گویی فرش سلیمان است.حال حکایت نقش قالی و دل ماست که یکی
جان دارد و دیگری بی جان است کاش این دل هم جان نداشت کاش دل نمی باخت کاش
هیچوقت نمیگرفت کاش نمی سوخت برای کسی کاش نمی پوسید در این چهار دیواریها
کاش برای کسی ضعف نمی رفت انوقت دیگر دلربایی نبود دلبستگی نبود.
اگر می شد دلمان هم به زیبایی این قالی نقش بسته میشد چقدر خوب بود.مگر قالی زیبا نیست چرا دل نمیبندد و دل نمی بندند به او.
این قالی دل ما هم نیاز به شستشوی اساسی دارد.
ما انسانها همگی زندگیمون رو مثل یه قالی باف می بافیم، و به پهنای دلمون یه فرشی داریم (فرش دل) هر کسی یه نقشی به فرش دلش زده و از یه رنگ یا رنگهای خاص استفاده کرده ، و هر کسی یه جوری می بافه ، یکی ریز یکی درشت یکی برجسته و ... ، یکی خودش زحمت کشیده و خودش نقش و نگارش و زده و با دل خودش بافته، یکی هم مثل فرشهای ماشینی، دیگران براش نقش زدن و بافتنش، خوبه که ما فرشهامون رو خودمون طراحی کنیم و طوری ببافیم که وقتی کسی میاد و میخواد پا رو دلمون بزاره گره های فرش دلمون پاشو اذیت نکنه، رنگهاشو طوری انتخاب کنیم که چشم کسی رو نزنه، لطافت خودش رو داشته باشه و کاری کنیم که همه جرات کنن پا رو فرش دل ما بذارن، میدونید که فرش خوب فرشیه که هر چی پا بخوره قشنگتر میشه. طوری ببافیم که خریدار داشته باشه .
دختر قالی باف بهار عمرش را به پای گل‌های قالی پاییز می‌کند.
پر دستات گل قالی قالی باف
خونم از فرش تو خالی قالی باف
ابر چشمات روی قالی می باره ! ؟
یا سرانگشتای تو گل می کاره ! ؟
تو دلت غصه ای جا کرده ؟ بگو
گره اشکاتو وا کرده ! بگو
زیر لب از کی داری دم می زنی ؟
که چنین شونه رو محکم می زنی !
سایه رو قیچی بزن آفتابی شو
رنگای تیره بسه عنابی شو
می دونم فرشای قلبت لاکیه
نقشه فرش دلت کار کیه ؟
کی می شینی * روی قالی * پای دار ؟
گل و بوته بزنی رنگ بهار ؟؟؟؟؟
نشست تا بنوازد دوتار قالی را ،
و نُت به نُت بنویسد خطوط خالی را .
نشست تا بزند بر طلوع گنبد شهر ،
شعاع خاطره را ، رنگ پرتقالی را .
که رنگ رنگ شود قالی سلیمانش ،
که تا در اوج ببیند شکسته بالی را .
قلب من
قالی خدا ست
تار و پودش از پر فرشته ها ست
پهن کرده او دل مرا
در اتاق کوچکی در آسمان خراش آسمان
برق می زند
قالی قشنگ و نو نوار من
از تلاش آفتاب
