قالی بزرگی است زندگی...
هرهزارسال یک بارفرشته ها قالی جهان را درهفت آسمان می تکانند
تا گرد وخاک هزارساله اش بریزد وهرباربا خود می گویند:
این نیست قالی که انسان قرار بود ببافد
این فرش فاجعه است...
با زمینه سرخ خون...
و حاشیه های کبود معصیت ...
با طرح های گناه و نقش بر جسته های ستم..
فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند
و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می کنند.
گره می زنم کلام را
به یاد سکوتت
به آوای کلامت
درین تار تاریکی شب
می بافم این شعر پر شور را
به دریای آسمانی نگاهت
به سرخگون شرم گونه هایت
به امید آفتاب
آن دم که می رسد
مژده گستردن قالی تارو پودم
به پیشواز قدومت
ببافم من قالی حور کونجون
که بندازم توی خونه دائی جون
دائی جون چون زند تکیه به بالش
بگردم من فدای قد ایشون
پی نوشت: حور، طرح، نقشه-کونجون،کوهنجان. برگرفته از پایگاه روزنامه عصر مردم
شش و چارتا لاکی
سورمه پیش آمد
دوغی پیش رفت
بتا(به دوتا)آمد
به ستا(به سه‌تا)آمد و چارتا چین جاخا(خالی)
فیروزه چاتا و یکی پیش رفت
پیش رفت بتا(به دوتا)آمد
چاتا(چهارتا)رد یکی بید مشکی
آبادان بر بلندی نشسته،می‌خواند
و به افتخار ترکمن قالی می‌بافد
بر کوهپایه‌ها،رد پای گورخران
و در خانه‌ی کوچکترین برادر
گلی قرمز بر قالی
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
گل من،گلی که ماهی یک قالی می‌بافد
و کناره‌ی قالی‌اس،جای ده سرانگشت اوست
در میان گلها،به لاله می‌ماند
به قرمزدانه می‌ماند
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
مو(من)قالی‌بافم و قالی می‌بافم
شیرین و شیرین‌کار و ظریف بافم
مو قالی‌بافم از برای یارم
تا روش(رویش)نشینه گل بی‌خارم
یکی سبز،عنابی پهلوش،یکی سبز
گلی روش،عنابی پهلوش،یکی سبز
قالی لب بافته
گل به گل انداخته
قدرت پروردگار
خُب به هم انداخته
پی نوشت: این شعر یک نوع معماست که مقصودش ماهی است.
برگرفته از فرشنامه ایران.حسن آذرپاد و فضل الله حشمتی رضوی به نقل از «عقاید و رسوم مردم خراسان» ابراهیم شکور زاده
گفته می شود که از ملک بربرها می آیم
بدون جاه طلبی
هیچ نشانی از بربریت را به همراه ندارم
رنگین کمان با تمام غنای رنگهایش در مقابلم فقیر است
گرچه زمانه هر روز از رنگ رخسارم می کاهد
و گلگونی جوانی ام را می رباید
همانند سرنوشتم در اوج و حضیضم
هم در دربار و هم در محرابم
به همه جا عزت می بخشم حتی به میز غذا
بدون آنکه احساس گرسنگی کنم
خفتگان نقش قالی، دوش با من خلوتی کردند
رنگشان پرواز کرده با گذشت سالیان دور
و نگاه این یکیشان از نگاه آن دگر مهجور
با من و دردی کهن، تجدید عهد صحبتی کردند
من به رنگ رفتهشان، وز تار و پود مردهشان بیمار
و نقوش درهم و افسردهشان، غمبار
خیره ماندم سخت و لختی حیرتی کردم
دیدم ایشان هم ز حال و حیرت من حیرتی کردند
در زندگی زخم‌هایی است که مثل خوره روح را در انزوا می‌خورد.
کاش می‌توانستم گره گره‌ام را از هم بگشایم. کاش فارسی باف بودند این گره‌ها و امیدی به باز شدنشان. چه کنم که بافنده سرنوشت همه را ترکی گره زده به تار و پودم.
همه چیز را از دست داده‌ام. اگر فرش ماشینی بودم و اکریلیک و پانصد شانه و اسپرت باز اینقدر نا امید نبودم. امّا چه کنم این اصالت چندین هزار ساله را؟! به قول آن گبه شیرازی:
دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی
بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی؟
