خواب قالی چیست؟دور از زیر پا ماندن
یا سلیمانی شدن در قصه جا ماندن
خسته از
پامال تکراری نقشش لیک
کار او اینست:در کار خدا ماندن
خواب قالی چیست؟شاید هم
نمیخوابد
کار بیچارست این بیدارها ماندن
ما همه فرشیم و قالی های بی
نقشیم
پس چه فرقی در نماندن هست با ماندن؟
مثل رویا ی فقیر از یاد ها
رفتیم
آرزوی این فقیران چیست؟ها؟ماندن!
ما به زیر پای خان هاییم چون
قالی
خواب قالی چیست؟دور از زیر پا ماندن
شعر از پدرام بابا زاده
من و مادر کنار دارقالی
همیشه روز و شب مشغول کاریم
در این تنها اطاق خانه باید
میان باغ قالی گل بکاریم
ولی فرش اطاق ما به جز یک
گلیم کهنه چیز دیگری نیست
تمام زحمت روز و شب ما
خداوندا برای خانه کیست؟
همیشه با نخ خوش رنگ باید
ببافم بوته ها را،غنچه را
تمام نقش قالی های ما هست
پر از گل های رنگانگ و زیبا
ولی یک روز نقشی می کشم من
که شاید بهتر از هر نقش باشد
ببافم با دو دستم فرشی آن روز
که نقشش خانه ای بی فرش باشد
مادر می بافه
از پشم عالی
با نقشی زیبا
یک تخته قالی
یک جفت پرنده
در حال پرواز
خوشحال و خندون
می خونند آواز
جنگل سر سبز
آبی دریا
ما را می بره
به دشت رویا
مثل فرشته اس
خوب و مهربون
بوسه می زنم
به دستای اون
گل قالی مرا نفرین می کند هر روز
گل قالی نمی داند
که خنده های من همه نام و نشانی از اشک دارد
گل قالی فقط می داند که من خندان هستم
گل قالی نمی داند
درون من چون شیشه ای خورد شد
وقتی اشک با چشمان من قهر کرد
گل قالی مرا درک کن
مرا که تابش خورشید را در میان شب جستوجو کردم
گل قالی به من لبخند بزن اینبار
که اشکانم همه در زیر سلطه لبخند خشک شد
گل قالی مرا درک کن
گل قالی نمی دانی که من تنهاترین تنهای شبگردم
اگر می خندم و شادم
همه در سوگ اشکهاییست که روزی بی دلیل ریخت و
هم اکنون حوض چشمانم خالی خالی است
گل قالی مرا درک کن
پر دستات گل قالی قالی باف
خونم از فرش تو خالی قالی باف
ابر چشمات روی قالی می باره ! ؟
یا سرانگشتای تو گل می کاره ! ؟
تو دلت غصه ای جا کرده ؟ بگو
گره اشکاتو وا کرده ! بگو
زیر لب از کی داری دم می زنی ؟
که چنین شونه رو محکم می زنی !
سایه رو قیچی بزن آفتابی شو
رنگای تیره بسه عنابی شو
می دونم فرشای قلبت لاکیه
نقشه فرش دلت کار کیه ؟
کی می شینی * روی قالی * پای دار ؟
گل و بوته بزنی رنگ بهار ؟؟؟؟؟
نشست تا بنوازد دوتار قالی را ،
و نُت به نُت بنویسد خطوط خالی را .
نشست تا بزند بر طلوع گنبد شهر ،
شعاع خاطره را ، رنگ پرتقالی را .
که رنگ رنگ شود قالی سلیمانش ،
که تا در اوج ببیند شکسته بالی را .
قلب من
قالی خدا ست
تار و پودش از پر فرشته ها ست
پهن کرده او دل مرا
در اتاق کوچکی در آسمان خراش آسمان
برق می زند
قالی قشنگ و نو نوار من
از تلاش آفتاب
قالی بزرگی است زندگی...
هرهزارسال یک بارفرشته ها قالی جهان را درهفت آسمان می تکانند
تا گرد وخاک هزارساله اش بریزد وهرباربا خود می گویند:
این نیست قالی که انسان قرار بود ببافد
این فرش فاجعه است...
با زمینه سرخ خون...
و حاشیه های کبود معصیت ...
با طرح های گناه و نقش بر جسته های ستم..
فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند
و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می کنند.
گره می زنم کلام را
به یاد سکوتت
به آوای کلامت
درین تار تاریکی شب
می بافم این شعر پر شور را
به دریای آسمانی نگاهت
به سرخگون شرم گونه هایت
به امید آفتاب
آن دم که می رسد
مژده گستردن قالی تارو پودم
به پیشواز قدومت
آبادان بر بلندی نشسته،می‌خواند
و به افتخار ترکمن قالی می‌بافد
بر کوهپایه‌ها،رد پای گورخران
و در خانه‌ی کوچکترین برادر
گلی قرمز بر قالی
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
گل من،گلی که ماهی یک قالی می‌بافد
و کناره‌ی قالی‌اس،جای ده سرانگشت اوست
در میان گلها،به لاله می‌ماند
به قرمزدانه می‌ماند
لالایی،لالایی
لالا کن فرزند دلبندم
