گل قالی

گل قالی مرا نفرین می کند هر روز
گل قالی نمی داند
که خنده های من همه نام و نشانی از اشک دارد
گل قالی فقط می داند که من خندان هستم
گل قالی نمی داند
درون من چون شیشه ای خورد شد
وقتی اشک با چشمان من قهر کرد
گل قالی مرا درک کن
مرا که تابش خورشید را در میان شب جستوجو کردم
گل قالی به من لبخند بزن اینبار
که اشکانم همه در زیر سلطه لبخند خشک شد
گل قالی مرا درک کن
گل قالی نمی دانی که من تنهاترین تنهای شبگردم
اگر می خندم و شادم
همه در سوگ اشکهاییست که روزی بی دلیل ریخت و
هم اکنون حوض چشمانم خالی خالی است
گل قالی مرا درک کن

---

شعر از بیتا موسوی

قالی باف

پر  دستات  گل  قالی  قالی باف

خونم  از  فرش  تو  خالی  قالی باف

ابر  چشمات  روی  قالی  می  باره ! ؟

یا  سرانگشتای  تو   گل می  کاره  ! ؟

تو  دلت  غصه ای جا  کرده  ؟  بگو

گره     اشکاتو   وا  کرده    !   بگو 

زیر  لب  از  کی  داری  دم  می زنی  ؟

که  چنین  شونه رو   محکم  می زنی !

سایه  رو  قیچی  بزن  آفتابی  شو

رنگای  تیره  بسه    عنابی    شو

می  دونم  فرشای  قلبت  لاکیه

نقشه  فرش  دلت  کار   کیه  ؟

کی  می شینی * روی قالی * پای دار ؟

گل   و  بوته   بزنی   رنگ  بهار ؟؟؟؟؟

---

شعر از بهروز سنجابی. برگرفته از وبلاگ آسمان آبی شعر

قالی

نشست تا بنوازد دوتار قالی را ،

و نُت به نُت بنویسد خطوط خالی را .

نشست تا بزند بر طلوع گنبد شهر ،

شعاع خاطره را ، رنگ پرتقالی را .

که رنگ رنگ شود قالی سلیمانش ،

که تا در اوج ببیند شکسته بالی را .

قالی ظریف و دستباف او

قلب من

قالی خدا ست

تار و پودش از پر فرشته ها ست

پهن کرده او دل مرا

در اتاق کوچکی در آسمان خراش آسمان

برق می زند

قالی قشنگ و نو نوار من

از تلاش آفتاب

 

قالی زندگی ما

قالی بزرگی است زندگی...

هرهزارسال یک بارفرشته ها قالی جهان را درهفت آسمان می تکانند

تا گرد وخاک هزارساله اش بریزد وهرباربا خود می گویند:

این نیست قالی که انسان قرار بود ببافد

این فرش فاجعه است...

با زمینه سرخ خون...

و حاشیه های کبود معصیت ...

با طرح های گناه و نقش بر جسته های ستم..

فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند

و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می کنند.

شعر فرش من

گره می زنم کلام را

به یاد سکوتت

به آوای کلامت

درین تار تاریکی شب

می بافم این شعر پر شور را

به دریای آسمانی نگاهت

به سرخگون شرم گونه هایت

به امید آفتاب

آن دم که می رسد

مژده گستردن قالی تارو پودم

به پیشواز قدومت

---

شعر از حسام مشفق. برگرفته از وبلاگ انعکاس ها

دختر قالی باف

مو(من)قالی‌بافم و قالی می‌بافم‌

شیرین و شیرین‌کار و ظریف بافم‌

مو قالی‌بافم از برای یارم‌

تا روش(رویش)نشینه گل بی‌خارم‌

یکی سبز،عنابی پهلوش،یکی سبز

گلی روش،عنابی پهلوش،یکی سبز

فرش به سبک باروک

گفته می شود که از ملک بربرها می آیم

بدون جاه طلبی

هیچ نشانی از بربریت را به همراه ندارم

رنگین کمان با تمام غنای رنگهایش در مقابلم فقیر است

گرچه زمانه هر روز از رنگ رخسارم می کاهد

و گلگونی جوانی ام را می رباید

همانند سرنوشتم در اوج و حضیضم

هم در دربار و هم در محرابم

به همه جا عزت می بخشم حتی به میز غذا

بدون آنکه احساس گرسنگی کنم

---

برگرفته ازکتاب: اشنبرنر، اریک. قالی ها و قالیچه های شهری و روستایی ایران. ترجمه مهشید تولایی و محمدرضا نصیری، چاپ دوم، انتشارات یساولی، تهران: 1384.

خفتگان

خفتگان نقش قالی، دوش با من خلوتی کردند

رنگشان پرواز کرده با گذشت سالیان دور

و نگاه این یکیشان از نگاه آن دگر مهجور

با من و دردی کهن، تجدید عهد صحبتی کردند

من به رنگ رفته­شان، وز تار و پود مرده­شان بیمار

و نقوش درهم و افسرده­شان، غمبار

خیره ماندم سخت و لختی حیرتی کردم

دیدم ایشان هم ز حال و حیرت من حیرتی کردند

سرنوشت

کاشان نه! ... اهل قریه‌ای از آن حوالی‌ام

یعنی که یک دهاتی‌ام و دست خالی‌ام

در تار و پود خاطره‌هایم نشسته است

گرد و غبار کودکی و خردسالی‌ام

من مادری نداشتم اما شنیده‌ام

فرزند دست‌های زنان اهالی‌ام

کارم همینه که نقش تو را صبح تا غروب

میبافم عاشقانه به دار خیالی‌ام